Dag 18

Zondag, 2 juni 2024 (189 km)

Vandaag trekken we verder richting Kristiansund. Als eerste rijden we richting Vestnes. Daar is een servicestation en de veerboot naar Molde.

Onderweg naar Vestnes ben ik bezig met de verhalen en de foto’s. Ik lig wat achter en wil dat bijwerken, dus kan wat minder op de omgeving letten.

Voor de veerboot hoeven we wederom niet lang te wachten en even later rijden verder vanuit Molde richting kust. Vanuit Bud tot Kårvåg (plaatsen aan de kust) loopt een toeristische route. Eerst loopt de route langs de Noorse Zee en het laatste stuk rij je over een aantal eilanden via bruggen.

In de informatieboeken wordt deze route vermeld als een van de mooiste toeristische routes. Wij zijn het niet helemaal eens met deze vermelding.

Het is een aparte omgeving, maar wij hebben ook wel mooiere routes gezien. Maar ja…. over smaak valt niet te twisten!

Vlak voor Kristiansund zien we een grote parkeerplaats waar we stoppen om te overnachten.

Dag 17

Zaterdag, 1 juni 2024 (194 km)

’s Ochtends nemen we de veerboot van Eidsdal naar Linge. We willen vandaag de Trollstigen vervolgen, maar moeten eerst naar een servicestation.

De routeplanner geeft aan dat we linksaf moeten slaan bij Linge. Na ruim 30 km rijden bij Stordal, gaat Jean twijfelen aan de route en bekijkt de wegenkaart. En…jawel hoor, we rijden de verkeerde kant op.

Al mopperend rijden we terug. De Garmin is dus niet te vertrouwen. Vlak voor Linge ziet Jean een bord langs de kant van de weg, waarop Trollstigen richting Åndalsnes is doorgestreept. Nu is de bok helemaal vet!! Aangekomen in Linge gaat Jean informeren. En….jawel, de Trollstigen is afgesloten. Rotsblokken die omlaag zijn gevallen versperren de weg. De Garmin had dus toch gelijk.

We zijn nu genoodzaakt om toch de linkse afslag richting Stordal te nemen en moeten onze plannen aanpassen. Omdat we nu in de richting van Alesund rijden, besluiten we om deze plaats ook mee te nemen op onze route en vandaar uit langs de kust naar Kristiansund en daarna naarTrondheim te rijden.

Rond 15.30 uur bereiken we Ålesund en parkeren bij de KIWI supermarkt.

Van hieruit gaan we met de fiets Alesund bezichtigen. Het valt meteen op dat in het centrum van Ålesund geen Noorse huizen staan. Na een rampzalige brand in 1904 is een groot deel van het centrum herbouwd. De Duitse Keizer Willem II schoot direct te hulp. Hij stuurde vier schepen met bouwmaterialen; de glas-in-lood ramen in de gevel van de kerk waren een inauguratiegeschenk van de keizer. Met hulp uit heel Europa, van de inwoners zelf en van pas afgestudeede Noorse en Duitse archtectuurstudenten werd Ålesund weer opgebouwd in de nu zo gekoesterde art-nouveaustijl. In 1907 was het werk voltooid.

Na 6,5 km zijn we weer terug en rijden naar een overnachtingsplek net buiten Ålesund richting Kristiansund.

Dag 16

Vrijdag, 31 mei 2024 (113 km)

We willen naar Geiranger en kunnen dat op 2 manieren doen.

• - Of we rijden bij Stryn rechtsaf en vervolgen de weg met de camper
• - Of we rijden bij Stryn linksaf tot Hellesylt en nemen daar de veerboot naar Geiranger over het Geirangerfjord met de vele watervallen, waaronder de 7-zussen.

We kiezen voor de laatste optie. De 7-zussen (watervallen) kun je vanaf het water het beste zien.

Zo gezegd, zo gedaan!

Bij Stryn gaan we eerst naar een servicestation en vervolgen daarna de weg. Het maakt niet uit waar je bent in Noorwegen. De omgeving is overal schitterend. Rond 10.20 uur zijn we Hellesylt. De veerboot vertrekt om 10.40 uur, dus we zijn op tijd.

Op de veerboot zie je de ene na de andere waterval, die van de hoge steile berghellingen naar beneden vallen.

Ruim een uur later komen we aan in Geiranger en rijden rechtsaf achter het verkeer aan. Bij Flydal vinden we een parkeerplaats en stoppen voor de lunch. We willen nog graag de Trollstigen rijden. Dit is weg 63 van Geiranger naar Åndalsnes. Het is een toeristische route en besluiten om een paar uur te wachten en rond 17.00 uur te gaan rijden in plaats van in de middagdrukte.

Rond 18.00 uur rijden we het eerste stuk van Geiranger naar Eidsdal langs het Norddalsfjord. Dit stuk wordt Ørneveien (Adelaarsweg) genoemd en slingert omhoog.

Inmiddels is het bijna 20.00 uur als we bij Eidsdal arriveren. Hier moeten we morgen de veerboot nemen.

Dag 15

Donderdag, 30 mei 2024 (10 km)

Zoals ik gisteren al aangaf, gaan we vandaag een stuk fietsen langs het Lovatnet (een meer) om vervolgens de Kjenndalsbreen (gletsjer) te bekijken.

Vannacht heeft het flink geregend en ook vanochtend is het nog niet droog. We willen vandaag een stuk fietsen, hopelijk stopt het met regenen.

We rijden ’s ochtends een stuk richting de gletsjer, want Jean heeft gisteren een parkeerplaats gezien, waar plek is voor de camper. Uit voorzorg rijden we daar eerst naar toe, voordat we gaan ontbijten.

Na het ontbijt is het droog en worden de fietsen van de camper gehaald en even later fietsen we langs het Lovatnet over een smalle weg langs een bergwand. Het is vandaag wat minder warm en dat komt goed uit. We genieten van de fietstocht en stappen regelmatig af om wat plaatjes te schieten van het mooie uitzicht.

Als toeristen geen fiets ter beschikking hebben, kunnen ze ook per boot naar het einde van het Lovatnet varen, om vandaar uit per bus naar het looppad te worden gebracht, richting gletsjer. Als wij met de fiets bij het looppad aankomen, arriveert ook een bus. Het eerste stukje van het looppad kunnen wij nog met de fiets verder om vervolgens te voet verder te gaan. Al gauw komen we bij een waarschuwingsbord. Er wordt gewaarschuwd voor gletsjerspleten van 30 meter diep. Het is dus niet verstandig om verder te lopen en maken wij rechtsomkeert.

Op de terugweg nemen we nog een afslag naar een andere gletsjer. We fietsen nu met een hellingspercentage van 14 tot 16% omhoog in de eerste versnelling en volle ondersteuning. Dan nog is het vrij heftig, omdat dit ca. 4,3 km aanhoudt. Als we boven aankomen zien we een rij huisjes. In het verleden is daar een lawine naar beneden gekomen, die alles verwoest heeft. Later zijn toen de huisjes gebouwd met schuren aan de achterkant om een eventuele nieuwe lawine af te remmen.

Van hieruit gaan we weer te voet verder. Nu komen we een stuk dichter bij de gletsjer en maken we wederom wat foto’s.

De terugweg gaat wat sneller. Nu gaat het 14 tot 16% bergaf. Gelukkig hebben we goede remmen op de fiets.

Als we moe maar voldaan bij de camper zijn, rijden we terug naar dezelfde overnachtingsplek als gisteren. We staan nu al 5 nachten in deze buurt en zijn blij dat we morgen weer verder kunnen rijden richting Alesund.

Dag 14

Woensdag, 29 mei 2024 (8 km)

Ik had gedacht dat ik nog 1 à 2 uur werk zou hebben, maar dat zijn helaas 4 uur geworden.

Jean is ondertussen een stuk gaan fietsen om de omgeving te verkennen.

Het heeft geen zin om nog meer te ondernemen, dus genieten we ’s middags van het lekkere weer (waarschijnlijk laatste warme dag) met een boek.

We hebben de camping niet meer nodig en vertrekken rond 16.00 uur naar de overnachtingsplek van zaterdag. Gelukkig is deze nog vrij en hebben we weer een mooi plekje.

Morgen worden we weer actief. We gaan dan een stuk fietsen en wandelen het laatste stuk naar een gletsjer.

Dag 13

Dinsdag, 28 mei 2024 (0 km)

The day after!!

We staan nog steeds op de “Sande Camping” en genieten van een prachtig uitzicht.

Jean heeft vandaag geen plannen behalve uitrusten van gisteren en wat boodschappen doen.

Ik ga vandaag proberen om de maand af te sluiten. Als ik ’s ochtends opstart, blijkt al gauw dat de facturen nog steeds niet verwerkt kunnen worden. Heel vervelend, want dan kan ik ook niet beginnen met de afsluiting. Rond de middag krijg ik eindelijk groen licht voor de facturatie en ,als ik de laptop sluit, is alles verwerkt zodat ze in Spijkenisse verder kunnen met de beoordeling van de cijfers.

Vanwege de problemen met facturatie, heb ik toch wat achterstand opgelopen en zullen we nog 1 nacht langer op de camping blijven, zodat ik morgenvroeg nog een en ander kan afronden.

Dag 12

Maandag, 27 mei 2024 (0 km)

Voor vandaag hebben we de wekker gezet. Jean gaat de Via Ferrata lopen en ik moet werken voor Intron. Mooi verdeeld……toch?

Vandaag heb ik niet veel te vertellen. Ik heb de hele dag gewerkt, maar helaas geen facturatie kunnen verwerken. Dit houdt in dat ik dat morgen nog moet doen voordat ik met de afsluiting van de maand kan beginnen. Hopelijk lukt het dan wel.

Rond 9 uur vertrekt Jean naar het ontmoetingspunt. Tussendoor heeft hij een paar keer gebeld om aan mij door te geven dat alles goed gaat en rond 16.30 uur is hij, moe maar voldaan, weer terug bij de camper en vertelt hij over zijn belevenissen.

Via Ferrata Loen

In 2020 stond het al op de planning, maar ging niet door in verband met Corona. In 2022 kwamen we niet in de buurt van Loen, maar vandaag gaat het gebeuren! Ik ga de Via Ferrata lopen oftewel de “ijzeren weg”.

Nadat ik gisteren heb gehoord dat de oudste deelnemer 89 jaar oud was, wil ik toch deelnemen aan de Via Ferrata. Dus… vertrouwen op je eigen kunnen en eraan beginnen met de mogelijkheid dat het schip strand…. Ik heb me ingeschreven voor de “gemakkelijke” route!!! In mijn beleving is dat categorie A, maar tijdens de tocht zal blijken dat het cat. A-B-C is met overwegend B en C.

De afgelopen nacht heb ik enigszins onrustig geslapen, omdat het ongewisse me toch bezig hield.

Na het ontbijt ben ik op de fiets naar het ontmoetingspunt gegaan. De groep bestaat uit vier mensen, twee jonge mannen uit de VS, de Poolse gids en ik.

We worden voorzien van helm en veiligheidsharnas. De gids kijkt naar de schoenen, die we aan hebben, en vraagt of we geschikte handschoenen hebben. Ik krijg een opmerking dat de schoenen van mij groot en stug zijn en eigenlijk minder geschikt voor deze tocht. Huren is geen optie. Helaas hebben ze mijn maat niet.

Om half elf vertrekken we. Gelukkig is het goed weer, rond de 17 °C en half bewolkt. Al snel gaat de wandeling over in een flinke steile helling. We zijn dan ook heel snel opgewarmd.

Na ongeveer een half uurtje stevig doorstappen komen we bij de eerste bergwand die we met behulp van staalkabels moeten beklimmen. De gids instrueert ons hoe we op de juiste wijze in het veiligheidsharnas kunnen hangen om onze armen te kunnen ontlasten als deze vermoeid zouden raken en hoe om te gaan met het gebruik van de karabijnhaken.

Als oefening moeten we op een minder steile wand oefenen om, met de voeten tegen de bergwand en met de slingers in de hand, ons achterover te laten hangen om vervolgens de slingers los te laten. Je hangt dan met de voeten tegen de rotswand en het gewicht van je lichaam in het veiligheidsharnas van de wand af…. een bijzondere ervaring de eerste keer.

Verder leert hij ons hoe je de armen moet gebruiken tijdens het klimmen, altijd gestrekt, om de biceps te ontzien. De meeste kracht moet geleverd worden door je benen. Je houdt je handen steeds vast aan de staalkabel en zo weinig mogelijk aan uitstekende rotsen, omdat je nooit weet of deze wel goed vast zitten.

Na deze instructie beginnen we aan onze “eerste” klim, dacht ik. Achteraf blijkt deze, op enkele kleine onderbrekingen na, tot boven (1011 meter) door te lopen. Het eerste stukje, ongeveer 30 hoogte meters, is wel steil (A) maar best goed te doen. We bereiken een klein plateau van ongeveer 1 bij 1,5 meter.

Ik kijk omhoog tegen een vrijwel rechte rotswand (C) en zie de kabel hangen waarlangs we omhoog moeten. Ik moet even slikken…. en denk waar ben ik aan begonnen. We krijgen wat tips, o.a. waar kun je de voeten neerzetten en hoe kun je slim je karabijnhaken omhangen. Dat laatste moet altijd één voor één. Ook is het nodig om je steeds met één hand vast te houden aan de kabel en met één karabijnhaak gezekerd te zijn en een zo stabiel mogelijke steun voor je voeten te zoeken. Niet altijd even gemakkelijk met mijn balletschoentjes.

Het bijna loodrechte stuk bedraagt ongeveer 60 hoogtemeters. Soms met je lichaam tegen de rotswand aan, zoeken met je voeten naar richels, een andere keer achterover hangend voet plat tegen de bergwand, armen gestrekt aan de kabel, en zo met kleine pasjes omhoog. Een kleine waterval stroomt onder mijn helm uit.

Na dit stuk komen we op een klein houten uitkijkbordes, waar we kort kunnen uitrusten en drinken. Daarna is het een klein stukje “vlak” (15 minuten ca. 45° omhoog) en vervolgens krijgen we wederom een volledig steile wand. Het is echt enorm vermoeiend en je moet goed letten op de techniek met je armen, want doe je dit niet, dan wordt het direct afgestraft met flinke pijn in je biceps.

Halverwege, op 560 meter hoogte, komen we op een splitsing waar je kunt kiezen voor een C of D traject. Ik hoef hierover niet na te denken, het C traject is voor mij meer dan voldoende. Één van de twee Amerikaanse jongens kiest voor het D traject. In dit traject zit een stuk dat je achterover hellend moet klimmen. Bij het beginpunt van beide trajecten kan de gids dit in de gaten houden. Twee links en een rechts. De gids zal, nadat hij ons niet meer kan zien, naar de ontsnappingsroute klimmen, van daaruit heeft hij weer beide routes in zicht. Als wij boven aankomen, staat de gids al op ons te wachten. Hoe hij dat gedaan heeft weet ik niet, maar dat verdient veel respect!

Nu is het nog ongeveer een kwartier klimmen tot we bij de lang verwachte hangbrug aankomen.Als onderdeel van de route kun je de Gjølmünne-brug oversteken, de langste Via Ferrata-brug van Europa. De brug ligt 750 meter boven zeeniveau, is 120 meter lang en gaat over de 160 meter diepe gletsjer. De brughangt aan kabels, het loopvlak is ongeveer 30 cm breed en gemaakt van raatvloer. Ook aan de hangbrug moet je de karabijnhaken gebruiken om je te zekeren aan de staalkabel boven je. Je mag met vier mensen gelijktijdig over de brug. Omdat door niemand anders die route gelopen wordt, hebben we voldoende tijd om één voor één over te steken en foto’s te kunnen nemen. Ik heb geen last van hoogtevrees en dus genoten van de oversteek en voldoende tijd genomen om de omgeving en kloof te bekijken, ondanks het feit dat de brug op het midden behoorlijk deint. Je hebt een schitterend zicht over de kloof en de aangrenzende zijtakken van het Nordfjord.

Rond half 3 zijn we aan de overkant op een houten bordes, dat als uitkijkpunt fungeert. Hier kunnen we wat eten, drinken en uitrusten. Tijdens de hele tocht geeft de gids uitleg over de omgeving en een stuk geschiedenis. Voor het overige motiveert hij ons om zo goed mogelijk deze tocht te kunnen volbrengen.

Na deze korte pauze wordt de tocht voortgezet en krijgen we meteen weer een steile helling (nagenoeg rechte wand) voor de kiezen. We zijn weer snel op temperatuur. Even verderkomen we onderweg bij de nieuwe Stigull - een 40 meter lange ladder met een helling van 45 graden,die alleen aan de onderzijde vast staat met bovenaan een bordes om uitzicht te kunnen bieden. Helaas is deze gesloten.

Vervolgens kunje Gjølmunnestrengen uitproberen, een 36 meter lange draadbrugover een kloof. Voor de liefhebbers! Wanneer je deze niet wil nemen, is een beklimming erom heen mogelijk. Het is een hangbrug bestaande uit drie kabels, twee om je aan vast te houden en de karabijnhaken aan te vestigen en één om over te lopen. De kloof onder je is ca. 300 meter diep.

Aan de overkant gekomen, klimmen we het laatste stuk naar het pad richting Skylift Loen, waarmee we naar beneden gaan.

Eenmaal boven kijken we nog wat rond in de omgeving en schieten we nog wat plaatjes in afwachting van de lift naar beneden.

Ik heb het als een heel bijzondere, spannende dag ervaren waar ik een schitterende herinnering aan overhoudt en ben tot de conclusie gekomen dat deze tocht voor mij de “limit” is.

Via feratta Loen kan van mijn bucketlist af!

Jean

Dag 11

Zondag, 26 mei 2024 (8 km)

Vandaag wordt het weer een prachtige dag (rond 28 ºC). We gaan vandaag naar een camping, omdat ik maandag en dinsdag moet werken voor Intron en ik verzekerd wil zijn van stroom. We hebben dus geen haast en genieten eerst van een ontbijtje, buiten aan de picknicktafel.

We ruimen alles op en zuigen de camper uit. Rond 10 uur gaan we rijden. We willen nog even in Loen stoppen om te informeren naar de Via Ferrata.

Via Ferrata Loen is een spectaculair klimpad dat helemaal met draad is beveiligd, en je van het fjord naar de top van de berg Hoven op 1011 meter boven zeeniveau brengt. Op 750 meter boven de fjord steek je de langste Via Ferrata-brug van Europa over. Via Ferrata Loen is een fysiek veeleisende reis en je moet in normale fysieke conditie zijn om dit te kunnen voltooien.

In Loen informeren bij het informatiepunt van “Loen Active”. Zij bieden de Via Ferrata tocht aan onder begeleiding van een gids. De medewerker, die ons te woord staat, geeft aan dat het een zware tocht zal worden, maar met een goede conditie moet het lukken. Het is klimmen en geen hiken. Aanmelden kan vanaf 1 dag voorafgaand aan de deelname via internet.

Enigszins twijfelend lopen we naar buiten en kijken nog even rond. Op informatieborden met bijbehorende foto’s ziet het toch wel heftig uit, maar er zijn meerdere niveaus van A t/m F, waarvan de laatste pas gereed is vanaf 2019, buitengewoon zwaar is en uitzonderlijk in Europa.

We rijden verder naar “Sande Camping” en vinden een mooi plekje aan het water. Vandaag kunnen we de stoelen en de tafel buiten zetten om lekker van het zonnetje te genieten en een boek te lezen.

Natuurlijk wordt nog steeds de Via Ferrata besproken en geef ik aan dat ik het risico niet wil nemen. Op internet staat de meest uiteenlopende informatie o.a. dat je enige klimervaring nodig hebt. Jean heeft echter nog twijfels en besluit om nog een keer goed te omhoren of je zonder klimervaring deel kunt nemen aan de tocht.

Nu treft hij een gids aan, die aangeeft dat hij geen klimervaring nodig heeft, maar dat het een pittige tocht zal zijn met veel klimmen. De oudste deelnemer, die hij begeleid heeft, was 89 jaar oud.

Terug op de camping vertelt hij enthousiast dat hij zich aangemeld heeft voor de Via Ferrata. Morgenochtend om 10 uur is het vertrek.