Maandag, 27 mei 2024 (0 km)

Voor vandaag hebben we de wekker gezet. Jean gaat de Via Ferrata lopen en ik moet werken voor Intron. Mooi verdeeld……toch?

Vandaag heb ik niet veel te vertellen. Ik heb de hele dag gewerkt, maar helaas geen facturatie kunnen verwerken. Dit houdt in dat ik dat morgen nog moet doen voordat ik met de afsluiting van de maand kan beginnen. Hopelijk lukt het dan wel.

Rond 9 uur vertrekt Jean naar het ontmoetingspunt. Tussendoor heeft hij een paar keer gebeld om aan mij door te geven dat alles goed gaat en rond 16.30 uur is hij, moe maar voldaan, weer terug bij de camper en vertelt hij over zijn belevenissen.

Via Ferrata Loen

In 2020 stond het al op de planning, maar ging niet door in verband met Corona. In 2022 kwamen we niet in de buurt van Loen, maar vandaag gaat het gebeuren! Ik ga de Via Ferrata lopen oftewel de “ijzeren weg”.

Nadat ik gisteren heb gehoord dat de oudste deelnemer 89 jaar oud was, wil ik toch deelnemen aan de Via Ferrata. Dus… vertrouwen op je eigen kunnen en eraan beginnen met de mogelijkheid dat het schip strand…. Ik heb me ingeschreven voor de “gemakkelijke” route!!! In mijn beleving is dat categorie A, maar tijdens de tocht zal blijken dat het cat. A-B-C is met overwegend B en C.

De afgelopen nacht heb ik enigszins onrustig geslapen, omdat het ongewisse me toch bezig hield.

Na het ontbijt ben ik op de fiets naar het ontmoetingspunt gegaan. De groep bestaat uit vier mensen, twee jonge mannen uit de VS, de Poolse gids en ik.

We worden voorzien van helm en veiligheidsharnas. De gids kijkt naar de schoenen, die we aan hebben, en vraagt of we geschikte handschoenen hebben. Ik krijg een opmerking dat de schoenen van mij groot en stug zijn en eigenlijk minder geschikt voor deze tocht. Huren is geen optie. Helaas hebben ze mijn maat niet.

Om half elf vertrekken we. Gelukkig is het goed weer, rond de 17 °C en half bewolkt. Al snel gaat de wandeling over in een flinke steile helling. We zijn dan ook heel snel opgewarmd.

Na ongeveer een half uurtje stevig doorstappen komen we bij de eerste bergwand die we met behulp van staalkabels moeten beklimmen. De gids instrueert ons hoe we op de juiste wijze in het veiligheidsharnas kunnen hangen om onze armen te kunnen ontlasten als deze vermoeid zouden raken en hoe om te gaan met het gebruik van de karabijnhaken.

Als oefening moeten we op een minder steile wand oefenen om, met de voeten tegen de bergwand en met de slingers in de hand, ons achterover te laten hangen om vervolgens de slingers los te laten. Je hangt dan met de voeten tegen de rotswand en het gewicht van je lichaam in het veiligheidsharnas van de wand af…. een bijzondere ervaring de eerste keer.

Verder leert hij ons hoe je de armen moet gebruiken tijdens het klimmen, altijd gestrekt, om de biceps te ontzien. De meeste kracht moet geleverd worden door je benen. Je houdt je handen steeds vast aan de staalkabel en zo weinig mogelijk aan uitstekende rotsen, omdat je nooit weet of deze wel goed vast zitten.

Na deze instructie beginnen we aan onze “eerste” klim, dacht ik. Achteraf blijkt deze, op enkele kleine onderbrekingen na, tot boven (1011 meter) door te lopen. Het eerste stukje, ongeveer 30 hoogte meters, is wel steil (A) maar best goed te doen. We bereiken een klein plateau van ongeveer 1 bij 1,5 meter.

Ik kijk omhoog tegen een vrijwel rechte rotswand (C) en zie de kabel hangen waarlangs we omhoog moeten. Ik moet even slikken…. en denk waar ben ik aan begonnen. We krijgen wat tips, o.a. waar kun je de voeten neerzetten en hoe kun je slim je karabijnhaken omhangen. Dat laatste moet altijd één voor één. Ook is het nodig om je steeds met één hand vast te houden aan de kabel en met één karabijnhaak gezekerd te zijn en een zo stabiel mogelijke steun voor je voeten te zoeken. Niet altijd even gemakkelijk met mijn balletschoentjes.

Het bijna loodrechte stuk bedraagt ongeveer 60 hoogtemeters. Soms met je lichaam tegen de rotswand aan, zoeken met je voeten naar richels, een andere keer achterover hangend voet plat tegen de bergwand, armen gestrekt aan de kabel, en zo met kleine pasjes omhoog. Een kleine waterval stroomt onder mijn helm uit.

Na dit stuk komen we op een klein houten uitkijkbordes, waar we kort kunnen uitrusten en drinken. Daarna is het een klein stukje “vlak” (15 minuten ca. 45° omhoog) en vervolgens krijgen we wederom een volledig steile wand. Het is echt enorm vermoeiend en je moet goed letten op de techniek met je armen, want doe je dit niet, dan wordt het direct afgestraft met flinke pijn in je biceps.

Halverwege, op 560 meter hoogte, komen we op een splitsing waar je kunt kiezen voor een C of D traject. Ik hoef hierover niet na te denken, het C traject is voor mij meer dan voldoende. Één van de twee Amerikaanse jongens kiest voor het D traject. In dit traject zit een stuk dat je achterover hellend moet klimmen. Bij het beginpunt van beide trajecten kan de gids dit in de gaten houden. Twee links en een rechts. De gids zal, nadat hij ons niet meer kan zien, naar de ontsnappingsroute klimmen, van daaruit heeft hij weer beide routes in zicht. Als wij boven aankomen, staat de gids al op ons te wachten. Hoe hij dat gedaan heeft weet ik niet, maar dat verdient veel respect!

Nu is het nog ongeveer een kwartier klimmen tot we bij de lang verwachte hangbrug aankomen.Als onderdeel van de route kun je de Gjølmünne-brug oversteken, de langste Via Ferrata-brug van Europa. De brug ligt 750 meter boven zeeniveau, is 120 meter lang en gaat over de 160 meter diepe gletsjer. De brughangt aan kabels, het loopvlak is ongeveer 30 cm breed en gemaakt van raatvloer. Ook aan de hangbrug moet je de karabijnhaken gebruiken om je te zekeren aan de staalkabel boven je. Je mag met vier mensen gelijktijdig over de brug. Omdat door niemand anders die route gelopen wordt, hebben we voldoende tijd om één voor één over te steken en foto’s te kunnen nemen. Ik heb geen last van hoogtevrees en dus genoten van de oversteek en voldoende tijd genomen om de omgeving en kloof te bekijken, ondanks het feit dat de brug op het midden behoorlijk deint. Je hebt een schitterend zicht over de kloof en de aangrenzende zijtakken van het Nordfjord.

Rond half 3 zijn we aan de overkant op een houten bordes, dat als uitkijkpunt fungeert. Hier kunnen we wat eten, drinken en uitrusten. Tijdens de hele tocht geeft de gids uitleg over de omgeving en een stuk geschiedenis. Voor het overige motiveert hij ons om zo goed mogelijk deze tocht te kunnen volbrengen.

Na deze korte pauze wordt de tocht voortgezet en krijgen we meteen weer een steile helling (nagenoeg rechte wand) voor de kiezen. We zijn weer snel op temperatuur. Even verderkomen we onderweg bij de nieuwe Stigull - een 40 meter lange ladder met een helling van 45 graden,die alleen aan de onderzijde vast staat met bovenaan een bordes om uitzicht te kunnen bieden. Helaas is deze gesloten.

Vervolgens kunje Gjølmunnestrengen uitproberen, een 36 meter lange draadbrugover een kloof. Voor de liefhebbers! Wanneer je deze niet wil nemen, is een beklimming erom heen mogelijk. Het is een hangbrug bestaande uit drie kabels, twee om je aan vast te houden en de karabijnhaken aan te vestigen en één om over te lopen. De kloof onder je is ca. 300 meter diep.

Aan de overkant gekomen, klimmen we het laatste stuk naar het pad richting Skylift Loen, waarmee we naar beneden gaan.

Eenmaal boven kijken we nog wat rond in de omgeving en schieten we nog wat plaatjes in afwachting van de lift naar beneden.

Ik heb het als een heel bijzondere, spannende dag ervaren waar ik een schitterende herinnering aan overhoudt en ben tot de conclusie gekomen dat deze tocht voor mij de “limit” is.

Via feratta Loen kan van mijn bucketlist af!

Jean